Stephen Martin (Champagne , Illinois) is een begenadigd saxofonist, hij studeerde bij jazzlegende Bobby Watson die ook op dit album van zich laat horen en ook bij de klassieke saxofonist Tim Timmons. Hij noemt vaak de oprichter van het LA Jazz Collective saxofonist Matt Otto als groot inspirator en ook hij is te horen op dit album. Zijn muziek varieert van uiterst gevoelvol tot bruisend en overdonderend, duidelijk geïnspireerd op zijn grootste muzikale voorbeeld John Coltrane. Dat is ook te horen in zijn eigen geluid dat hij ontwikkelde op de saxofoon, gekenmerkt door veel energie en avontuurlijkheid. Zijn debuut Vision kwam uit in 2018 op een eigen beheer label Subtle Street Rec., hij speelde met die band twee jaar de ultieme zaterdagavond finale elke week gedurende tweejaar in Kansas City. Maar hij wilde een andere richting in, meer compromisloze en intense muziek zoals die te horen is op dit album. Dit is zijn eerste album op een professioneel label, hij wordt begeleid door Peter Schlamb op vibrafoon en piano, Ben Leifer op contrabas en el. bas en David Hawkins op drums.

Het album begint met “Horizons” geschreven door Ben Leifer, het is een bewijs van de waardering door een ieder die hem heeft gehoord of met hem heeft gespeeld, hij wordt beschouwd als een van de beste muzikanten in Kansas City. Het is een sfeervolle, breed uiteen waaierende compositie waarin Martin zich van zijn romantische kant laat horen. “The Void” van Stephen Martin en “Easy Living” van Ralph Rainger vonden hun inspiratie in Coltrane uit de jaren ’60 (zoals de nummers “Chim Chim Cheree” en “I want to talk about you”) vooral in “The Void” is goed te horen dat hij urenlang de muziek van Coltrane heeft bestudeerd, het is geen kopie, maar het geluid en de sfeer komen wel heel dichtbij, hij is geen copycat; er zijn ook andere invloeden te horen zoals Joe Henderson en gelukkig is er ook Stephen Martin zelf. In de ballad “Easy Living” wijkt hij behoorlijk af van het door Coltrane vastgelegde pad met zachtere aanzetten en overgangen. Ook Peter Schlamb imiteert geen McCoy Tyner, gelukkig maar, op kopieën zit niemand te wachten en zeker niet van meesterwerken, ook als Coltrane adept kan ik dit heel goed appreciëren.

“Stablemates” van Benny Golson werd voor het eerst opgenomen door Miles Davis toen zijn toenmalig bandlid John Coltrane het nummer van zijn jeugdvriend aandroeg, het was het begin van een lange en succesrijke carrière van Golson als componist, vooral bij The Jazz Messengers. De versie hier staat als een huis mede door het relaxte spel van Schlamb op de vibrafoon en niet te vergeten de gastrol van Bobby Watson op altsax. Ook in het titelnummer “High Plains” van Martin, excelleert Schlamb met zijn volle geluid en gaat hij een bijzonder mooi muzikaal duet aan met Leifer op de el. bas waar Martin zich subtiel bij aansluit, topmusici met topmuziek ! In “Euphony” van Matt Otto is de tenorist zelf te horen in de melodie en de derde solo, het roept herinneringen op aan de befaamde duetten van Warne Marsh en Lee Konitz, die ik ooit live heb gezien en vooral gehoord en die mijn mening over de Westcoast Jazz volledig ten gunste hebben veranderd. Alweer een groot talent dat driftig aan de weg timmert, hij moet alleen niet in de Coltrane valkuil vallen want ook in het afsluitende “Simone” van Frank Foster is het weer Coltrane wat we horen, toch meer richting een eigen geluid dunkt mij.

Jan van Leersum.